Veelvoorkomende klacht op mijn spreekuur is: ‘ik zit te veel in mijn hoofd’. Ik moet zeggen dat ik nog steeds moet wennen aan deze zegwijze.  Maar goed, de bedoeling is om duidelijk te maken dat er te veel wordt (na)gedacht en te weinig wordt gedaan.  Of zoiets.

Ben je nerveus?  Of ben je verveeld?  Dan kun je gewoon even wat pulken, bijten of krabben, net zo lang tot je je huid ervan gaat bloeden.  Nu lijkt deze vorm van zelfbeschadiging wat vreemd en ongewoon.  Maar feit is dat veel mensen deze gewoonte hebben.  En het ook niet eens kunnen laten als andere mensen erbij zitten.

Op vakantie gaan: dat kan iedereen.  Tenminste, dat zou je zo denken.  Maar in de praktijk blijkt maar al te vaak dat er nogal wat mensen zijn die een dikke onvoldoende scoren als het gaat om vakantiebekwaamheid.

Nogal wat mensen hebben moeite om ergens een punt achter te zetten.  Ik bedoel een punt te zetten achter hun carrière, achter hun relatie of achter een slechte gewoonte.  In de regel wordt het dan geen punt, maar een komma of desnoods een puntkomma.  Vervolgens blijft het dan een beetje aanmodderen waar dan geen einde aan lijkt te komen.

Wie zichzelf van het leven berooft, zet misschien wel een punt achter zijn eigen bestaan, maar zal tegelijkertijd dikke komma’s zetten achter het leven van de mensen die achterblijven.  Immers, de nabestaanden, en dan vooral de kinderen, zullen zich hun eigen leven lang blijven afvragen of zij niet goed genoeg waren om voor te leven.

‘Gebruik toch je gezond verstand’, is een uitspraak die maar al te vaak voorbijkomt.  En het is bepaald geen onverstandige aanmoediging.  Maar wat als je verstand je gewoon in de steek laat?  Wat als je geen beroep meer kan doen op je verstand? En wat als je voelt, je merkt en nog net het bewustzijn hebt dat je verstand er geen zin meer heeft.  Dat is het moment dat dementie zijn intrede doet.

Afwasmachine stuk.  Geen lampje dat brandt.  Gewoon ineens helemaal stilgevallen.  Met enige zoekwerk trommel ik een servicemonteur tevoorschijn die zegt: ‘standaardtarief 75 euro’.  Een seniore hippie verschijnt die recht op zijn doel afgaat zonder een woord te veel te zeggen.  Zo te zien een echte Groninger. 

Tegemoetkomend-zijn, mensen willen helpen, aardig gevonden willen worden: allemaal eigenschappen van iemand die tegenwoordig als ‘een pleaser’ door het leven gaat..  Nu zijn die eigenschappen van de pleaser echt als positief aan te merken.  En toch wordt dat niet zo gezien.  Nee, de pleaser is een uitslover die, vroeg of laat, met zijn tong op de schoenen door een hulpverlener moet worden behandeld voor een burn-out.

Het bestaat al zo lang dat niemand het bestaansrecht ervan in twijfel trekt.  Ik heb het over het centraal eindexamen van de middelbare school.  Dit examen is voor veel leerlingen een ware martelgang en zorgt voor veel onnodige stress en zelftwijfel.

Opruimen en schoonmaken wordt meestal gezien als een noodzakelijk kwaad; en zeker niet iets waar je naar uit kunt kijken.  Maar vergis je niet: menigeen kan zelfs een geluksgevoel ontlenen aan een fris en schoongemaakte WC.  Alleen, juist dat geluksgevoel wordt zelden gedeeld.