Op mijn spreekuur komt Henk (51) en kan niet wachten om zijn verhaal te doen.  Hij heeft op zijn werk een belangrijk voorstel geschreven en is trots op wat hij, na weken arbeid, voor elkaar gekregen heeft.  Wat is nu het geval: achter zijn rug om heeft collega Frits allerlei wijzingen aangebracht en is kennelijk van plan om het als zijn plan in te dienen.

De liefde tussen twee mensen kan zo intens en duurzaam zijn dat zij onvervangbaar zijn voor elkaar.  Dat is mooi als ze beiden in leven blijven, maar zeer verdrietig als éen van de twee komt te overlijden.  Toch, in het grotere geheel der dingen, is alles en iedereen inwisselbaar.  En met het ouder-worden dringt deze realiteit zich steeds sterker op.

Iedereen heeft zijn eigen manier van opruimen en schoonmaken: zowel in grote lijnen als ook tot in de allerkleinste details.  En dat mag natuurlijk ook.  Probleem is alleen dat juist dit gegeven leidt tot de allerergste relationele conflicten.  Ik durf zelfs te stellen dat opruim-schoonmaak-ruzies van alle soorten ruzies op de eerste plaats staat.

Nu heb ik koolsalade altijd al lekker gevonden.  Maar dat uitgerekend dat gerecht mij zo veel geluksgevoel zou kunnen brengen, heb ik nooit kunnen vermoeden.  En dat heeft alles te maken met mijn jongste kleindochter.

Mensen die uitgesproken ‘oordelend’ zijn worden vaak veroordeeld omdat zij anderen niet hun waarde laten.  Dat lijkt niet bepaald een positieve eigenschap. Maar schijn bedriegt.  Want de scherp oordelende mens heeft, in ieder geval,  het voordeel van innerlijke kracht, die hij voedt met zijn eigen gelijk..

De vragensteller is iemand die iets niet weet en met zijn vragen te rade gaat bij iemand die het wel weet.   Tenminste, dat doet hij alleen als hij geen moeite heeft met het verschil in kennis en ervaring.

Zij heeft een scherp oog voor alles wat niet deugt; en dan vooral voor alles wat er niet netjes uitziet.  Ik heb het over de vlekkenvrouw, de vrouw die maagkrampen krijgt als zij ook maar één vies vlekje ergens ziet.  En iedereen die met de vlekkenvrouw te maken heeft, zal het weten ook.

Veelvoorkomende klacht op mijn spreekuur is: ‘ik zit te veel in mijn hoofd’. Ik moet zeggen dat ik nog steeds moet wennen aan deze zegwijze.  Maar goed, de bedoeling is om duidelijk te maken dat er te veel wordt (na)gedacht en te weinig wordt gedaan.  Of zoiets.

Ben je nerveus?  Of ben je verveeld?  Dan kun je gewoon even wat pulken, bijten of krabben, net zo lang tot je je huid ervan gaat bloeden.  Nu lijkt deze vorm van zelfbeschadiging wat vreemd en ongewoon.  Maar feit is dat veel mensen deze gewoonte hebben.  En het ook niet eens kunnen laten als andere mensen erbij zitten.

Op vakantie gaan: dat kan iedereen.  Tenminste, dat zou je zo denken.  Maar in de praktijk blijkt maar al te vaak dat er nogal wat mensen zijn die een dikke onvoldoende scoren als het gaat om vakantiebekwaamheid.