Inwisselbaar

De liefde tussen twee mensen kan zo intens en duurzaam zijn dat zij onvervangbaar zijn voor elkaar.  Dat is mooi als ze beiden in leven blijven, maar zeer verdrietig als éen van de twee komt te overlijden.  Toch, in het grotere geheel der dingen, is alles en iedereen inwisselbaar.  En met het ouder-worden dringt deze realiteit zich steeds sterker op.

Zo kun je wel opgewonden raken als je favoriete merk pindakaas van de schappen is verdwenen.  Maar even een tijdje wennen aan het nieuwe merk en je weet maanden later niet eens meer waar je zo moeilijk over deed.  Ook zijn er mensen die huilend op bed liggen omdat hun trouwe hond is overleden.  Maar als een tijdje later de nieuwe pup op hondentraining gaat, dan is het ergste leed vaak wel geleden.  Persoonlijk heb ik nogal wat moeite met alles wat zo vertrouwd is en vervolgens ineens is verdwenen.  Maar ik betrap mij er telkens weer op dat een nieuwe verbinding de oude verbinding doet verdwijnen.  En geloof het of niet: zo gaat het uiteindelijk ook in de liefde.  Want iemand kan nog zo intens liefdesverdriet hebben, dat verdriet verdwijnt als sneeuw voor de zon als een nieuwe liefdesband is gemaakt.  De vraag die rijst is dan hoe druk je je moet maken als je zowel in je werk als in de liefde toch inwisselbaar bent.  Ik bedoel, hoe druk moet je je maken als je weet dat jij door je opvolger toch in de vergetelheid raakt.  En hoeveel moeite moet je doen voor al die projecten als je weet dat er later toch iets voor in de plaats komt. 

Welnu, om enigszins psychisch gezond te blijven, is het de bedoeling dat je voor de eeuwigheid leeft, ook al weet je dat het niet waar is.  En het is ook de bedoeling dat je je blijft geloven in de duurzaamheid van je inspanningen ook al weet je dat er een moment komt dat alles wat je ooit deed gewoon is achterhaald.  Wie dit thema in beeld wil zien, moet naar de film About Schmidt kijken met in de hoofdrol Jack Nicholson. Een film die verrassend genoeg: onvervangbaar is.