Ruzie nr.1
Iedereen heeft zijn eigen manier van opruimen en schoonmaken: zowel in grote lijnen als ook tot in de allerkleinste details. En dat mag natuurlijk ook. Probleem is alleen dat juist dit gegeven leidt tot de allerergste relationele conflicten. Ik durf zelfs te stellen dat opruim-schoonmaak-ruzies van alle soorten ruzies op de eerste plaats staat.
Zo zal de één, na de maaltijd, de afwas zo in de vaatwasser zetten terwijl de ander het logischer vindt om alles eerst af te spoelen. En sommige mensen trekken iedere dag schone sokken aan terwijl de ander rustig een week lang op dezelfde sokken loopt. Ik ken mensen die nooit ergens buiten de deur naar het toilet zouden gaan omdat zij andermans hygiëne niet vertrouwen, terwijl diezelfde mensen thuis een WC hebben zonder Wc-borstel en luchtverfrisser. Zelf kan ik de keuken nog zo goed opruimen en schoonmaken of mijn vrouw vindt wel de één of ander vlekje wat ik over het hoofd heb gezien. Laatst zei zij tegen mij: ‘jij denkt wel dat je de pannen goed schoonmaakt, maar telkens moet ik het weer overdoen omdat jij de onderkant vergeet. Overigens ben ik altijd wel blij met het commentaar van mijn vrouw, want zij ziet sowieso altijd veel meer dan ik zou kunnen zien. In haar ogen ben ik gewoon laks, terwijl ik zelf denk te weten alles aardig op orde te hebben.
De vraag die rijst natuurlijk is hoe het kan dat deze verschillen in opruim-schoonmaak-stijlen tot zulke heftige conflicten kan leiden. Welnu, dat heeft alles te maken met macht, oftewel: wie bepaalt nu eigenlijk wat schoon is, wat wel of niet opgeruimd dient te worden en wiens verantwoordelijkheid dat allemaal is. Daar komt nog bij dat iedere individuele opruim-schoonmaakstijl afkomstig is van de eigen familiecultuur. En als er iets is wat kan botsen dan zijn het de verschillen in familiecultuur. Zo was ik ooit van huis uit gewend om zowel binnen als buiten dezelfde schoeisel aan te hebben, terwijl mijn vrouw van huis uit gewend is om aparte schoenen te dragen voor binnenshuis en buitenshuis. De lezer mag raden wie aan het kortste eind heeft getrokken.