De vragensteller

De vragensteller is iemand die iets niet weet en met zijn vragen te rade gaat bij iemand die het wel weet.   Tenminste, dat doet hij alleen als hij geen moeite heeft met het verschil in kennis en ervaring.

Ook kan de vragensteller iemand zijn die geholpen wil worden.  Daarmee legt hij zijn ziel en zaligheid in handen van de ander.  En zal hij maar moeten afwachten of hij ook daadwerkelijk dat krijgt wat hij op dat moment nodig heeft.  De vragensteller is ook vaak iemand die zich ervan bewust is dat hij risico’s moet nemen.  En dan heb ik het over emotionele risico’s en in het bijzonder: het risico om afgewezen te worden.  Want ziet een jongen een leuk meisje, dan is het wel zo slim om met een vraag te komen om op die manier het contact op gang te helpen.  Logisch zou je denken, alleen in werkelijkheid gebeurt dat haast nooit omdat de desbetreffende jongen, met zijn angstige vooruitziende blik, al een blauwtje heeft gelopen voordat hij ook maar één vraag heeft gesteld.  En dan natuurlijk met zijn staart tussen de benen afdruipt.  Dit soort ingebeelde afwijzingen gebeuren ook vaak in groepsverband.  In de klas vroeger stelde ik wel eens een vraag aan de leraar en als ik zijn uitleg nog steeds niet begreep, dan zei ik dat niet.  Dan dacht ik: ‘ik zoek het thuis wel uit, want hoe dom zou het zijn als ik moet bekennen dat ik er nog steeds niets van begrijp’.  De vragensteller is zich er dus ook van bewust dat hij dom kan overkomen.  En als er iets is waar mensen een hekel aan hebben, dan is het wel om als een leeghoofd te worden gezien. 

Kortom, de vragensteller lijkt wel een echte sukkel omdat hij zich in zo onderdanig en afhankelijk opstelt.  En dat is nu precies de reden waarom er zo weinig oprechte belangstelling valt te beleven.  Zelf ben ik een rasechte vragensteller geworden en heb daar zowel persoonlijk als beroepshalve alleen maar profijt van.  Maar dat profijt kun je alleen maar ontvangen als je de ander, voor even, op een voetstuk plaatst.