Leuke kritiek

Kritiek is nooit leuk.  Tenminste, dat is het geluid wat meestal te horen valt.  En dat is begrijpelijk omdat niemand erop zit te wachten om tegenover een ander tekort te schieten.  Het goede nieuws is dat kritiek juist fantastisch kan zijn.  En ik weet wel zeker dat ik niet de enige ben die deze ontdekking heeft gedaan.

Ik heb het, met name, over mijn twee kleindochters (16,18) die al van hun kleutertijd gewend zijn om mij op stevige kritiek te trakteren.  Jaren terug was ik samen met mijn vrouw en die twee troela’s naar de dierentuin.  En toen ik, na wat omzwervingen, bij de olifanten was aangekomen ging ik op een dichtbij zijnde bankje zitten.  Ik zat er nog geen minuut of mijn jongste kleindochter kwam naar mij toe en zei: ‘opa, je moet niet zo lui doen en samen met ons naar de olifanten kijken’.  Thuisgekomen gingen de meiden onder de douche en ik ging in mijn favoriete fauteuil wat TV kijken.  Ook toen kwam de jongste naar mij toe en zei: ‘heb je nog niet genoeg gezeten?!’.  Door de jaren heen heb ik meer dan eens aan haar woorden moeten denken en betrap mij erop dat ik wat vaker opsta en iets ga doen als ik wat langer weer heb gezeten.  En als ik dat doe dan verschijnt er steevast een glimlach op mijn gezicht. 

Wie hier wat langer over nadenkt -en dan doe ik dan meestal wel- kan toch wat aardige conclusies trekken als het gaat om het krijgen van kritiek.  Dat mijn kleindochters kritiek geven laat duidelijk zien dat ik, als hun opa er echt toe doe en dat zij het belangrijk vinden dat ik hun tegemoet kom en rekening met hen houdt.  Na weer eens een logeerpartij van die twee zei de oudste laatst: ‘kijk opa, jij zegt vaak dat ik zoveel rommel in mijn kamertje heb, maar je vergeet dat ik heel netjes en schoon ben en tussen de rommel altijd weet waar alles is, dus bedenk dat even voordat je weer wat commentaar heb’.  Kijk, daar geniet ik van.  Wellicht een belangrijke overweging voor eenieder die op kritiek wordt getrakteerd.