Een punt zetten

Nogal wat mensen hebben moeite om ergens een punt achter te zetten.  Ik bedoel een punt te zetten achter hun carrière, achter hun relatie of achter een slechte gewoonte.  In de regel wordt het dan geen punt, maar een komma of desnoods een puntkomma.  Vervolgens blijft het dan een beetje aanmodderen waar dan geen einde aan lijkt te komen.

Het onvermogen om ergens een punt achter te zetten heeft doorgaans te maken met angst: angst om iets kwijt te raken wat nooit weer terugkomt, angst om een foute keuze te maken of simpelweg angst om wat komen gaat als het punt is gezet.   En dat is voor menigeen ook best invoelbaar.  Maar het zetten van punt is niet alleen een taalkundig foefje. Nee, het zetten van een punt is een vaardigheid die bijdraagt aan zelfvertrouwen, daadkracht en standvastigheid.  Evengoed is het hanteren van de komma een uitstekende manier om zelftwijfel, wankelmoedigheid en onrust te kweken.  Ik kom op dit thema omdat veel mensen op mijn spreekuur in de problemen komen omdat zij op allerlei levensgebieden geen punt weten te zetten.  En ook in hun spreekstijl wordt er zelden een punt gezet.  Hun zinnen staan bol van ‘mitsen en maren’.  En ook al wordt er dan een antwoord van mij verwacht en geef ik die ook, dan nog is dat niet genoeg om de gemoederen te bedaren. 

Zo sprak ik laatst een vrouw (33) die door haar partner keer op keer werd vernederd en dan ook nog eens waar anderen bij waren.  Breeduit kon zij mij wel vertellen dat ‘ze er helemaal klaar mee was’, maar in de praktijk kwam zij er niet toe om een punt achter de relatie te zetten.  Haar twijfelzucht werd gevoed met gedachten als ‘misschien moet ik gewoon wat beter leren incasseren’ of ‘wellicht moet ik gewoon wat beter voor mezelf opkomen’ en ‘hij is, denk ik, vaak zo gemeen omdat ik het ook toelaat’.  Ook als ik uitleg dat ‘fout’ gewoon ‘fout’ betekent, dan nog kan zij genoeg komma’s bedenken om het zetten van een punt te voorkomen.  Tja. Het zetten van een punt is wel definitief.